بررسی انواع مشکلات شنوایی

کم شنوایی 

بر طبق تعریف سازمان جهانی بهداشت، زمانی یک فرد مبتلا به کم شنوایی است که نتواند مانند افراد طبیعی صداهای اطراف خود را بشنود. به‌ عبارت دیگر آستانه شنیدن هر دو گوش او ۲۰ دسی بل یا بهتر نیست.

کم شنوایی می‌تواند خفیف، متوسط، شدیدا متوسط و حاد باشد و یک یا هر دو گوش را درگیر خود کند. تاثیر کم شنوایی گسترده و عمیق است. از جمله از دست دادن توانایی در ارتباط با دیگران و توسعه باتاخیر زبان در کودکان که می‌تواند منجر به مشکلاتی مانند انزوای اجتماعی، تنهایی و خشم به‌ویژه در بین افراد سالخورده شود.

انواع کم شنوایی

انواع کم شنوایی در یکی از چهار دسته زیر قرار می‌گیرند:

• رسانا (Conductive): زمانی رخ می‌دهد که چیزی مانع عبور صدا از گوش میانی و خارجی به گوش داخلی شود. به‌عنوان مثال زمانی که مایع یا موم گوش در کانال گوش جمع می‌شود.
• کم شنوایی حسی عصبی (Sensorineural): این نوع کم شنوایی زمانی است که فرد در گوش داخلی یا عصب شنوایی خود مشکلی دارد. علت آن می‌تواند آسیب به این ساختارها به علت قرارگیری بیش از حد در معرض صداهای بلند باشد.
• مختلط: ترکیب هر دو نوع قبلی کم شنوایی است.
• اختلال طیف نوروپاتی شنوایی (ANSD): گاهی صدا به‌صورت طبیعی به گوش وارد می‌شود و به عصب شنوایی می‌رسد اما مشکل در انتقال آن به مغز است. از جمله دلایل رخ دادن این نوع کم شنوایی باید به جهش ژنتیکی یا آسیب به عصب شنوایی اشاره کنیم.
• 

علائم مشکل شنوایی

علائم و نشانه‌های کم شنوایی ممکن است شامل موارد زیر باشند.

• صدای نامفهوم
• مشکل در درک کلمات، به‌ویژه با وجود صدای پس زمینه یا یک جمعیت
• مشکل در شنیدن صامت‌ها
• اغلب از دیگران می‌خواهید که شمرده‌تر، واضح‌تر و با صدای بلندتر صحبت کنند.
• نیاز به افزایش صدای تلویزیون یا رادیو دارید.
• از مکالمات اجتناب می‌کنید.
• خودداری از شرکت در بعضی از محیط‌های اجتماعی

تفاوت بین کم شنوایی و ناشنوایی چیست؟

افردای که دچار کم شنوایی هستند، همچنان می‌توانند صداها را به اندازه کافی بشنوند تا در مکالمات شرکت کنند. آن‌ها می‌توانند توانایی شنوایی خود را با سمعک یا سایر درمان‌ها بهبود بخشند.

کسی که ناشنوا است می‌تواند خیلی کم بشنود یا اصلا چیزی نشنود. سمعک و دستگاه‌های دیگر کمکی نمی‌کنند. فردی که ناشنوا است از زبان اشاره برای برقراری ارتباط استفاده می‌کند.

پیشگیری از ابتلا به مشکل شنوایی

هیچ چیز نمی‌تواند از کم شنوایی ارثی که به‌عنوان کم شنوایی از بدو تولد شناخته می‌شود یا کم شنوایی اکتسابی که به دلیل عواملی مانند بیماری یا تصادف رخ می‌دهد، جلوگیری کند.

ساختارهای گوش می توانند به روش‌های مختلف آسیب ببینند. قرار گرفتن طولانی مدت در معرض نویز بالای ۸۵ دسی بل (صدای ماشین چمن زنی معمولی)، در نهایت می‌تواند باعث کم شنوایی شود. با این‌حال، بعضی از اقدامات را می‌توان برای کاهش خطر از دست دادن بخشی از حس شنوایی خود انجام داد. تعدادی از آن‌ها را در فهرست زیر توضیح دادیم:

• تلویزیون، رادیو، پخش کننده‌های موسیقی و اسباب بازی‌ها: صدا را خیلی زیاد نکنید. کودکان به‌ویژه به اثرات مخرب موسیقی بلند حساس هستند. اسباب بازی‌های پر سر و صدا می‌توانند مشکل شنوایی در کودکان ایجاد کنند.
• هدفون: روی جداسازی صداهایی که می‌خواهید بشنوید، تمرکز کنید و تا جایی که ممکن است صدای محیطی را مسدود کنید، به‌جای اینکه صدای آن را با صدای زیاد پنهان کنید.
• بهداشت حرفه‌ای: اگر در محیط های پر سروصدا مانند تالار‌های عروسی و مکان‌هایی که در آن موسیقی و صدای بلند وجود دارد کار می‌کنید، از گوش گیر یا گوش‌بند استفاده کنید.
• مکان‌های تفریحی: اگر به کنسرت‌های پاپ، مسابقات اتومبیل‌رانی و سایر رویدادهای پر سروصدا می‌روید، از گوش گیر استفاده کنید.
• سواب های پنبه‌ای: آن‌ها را به گوش بزرگسالان یا نوزادان نزنید. همین امر در مورد Q-tips یا دستمال کاغذی‌ها نیز صدق می‌کند.

فراموش نکنید که افت شنوایی اغلب با افزایش سن رخ می‌دهد اما با انجام اقدامات پیشگیرانه صحیحی که در بالا گفتیم، می‌توانید این خطر را کاهش دهید.